Het is een mooie warme zomer in 1986 en er komt harde discomuziek uit de 7 kamers. Onder meer “Why Did You Do It” van Stretch. En iedereen zit heerlijk op de binnenplaats van Patio 24 in de zon. Jeroen Wassink was unaniem aangenomen als nieuwe huisgenoot. Bij het inschrijven bij bureau huisvesting bleek er onverwacht toch een probleem te zijn. Niet met zijn sokken maar iets anders.
Een aantal “feest, hockey en roeihuizen” op de campus waren toen al verdwenen. Het beleid was al jaren dat de campus rustig diende te worden en al dat gefeest en gebras (tot de zon weer op was) was niet meer de bedoeling. Te veel overlast voor slapende en studerende buren. En ook te veel schade. De bewoners van Patio 24, waaronder Anton, Marcel, Marco en Frans waren bijzonder verrast want het was altijd erg gezellig. Bureau huisvesting vroeg ons enkele maanden elders te gaan slapen en, na het voldoen van de herstelkosten, was eventuele terugkeer met acceptatie van andere regels eventueel bespreekbaar. Het was voor ons direct duidelijk dat dit het juiste moment was om een mooi huis in Enschede te zoeken. Mannen als Jan Willem Pikaar en Robert van Egmond wilden ook wel mee. Enkele weken daarna lazen wij een kleine advertentie in het lokale dagblad en de korte tekst sprak o.a. over “huis te huur, aan de rand van Enschede”. Toch maar even gebeld. De verwachtingen waren niet al te hoog want wie wil er nu studenten in zijn huis. Wij kregen het adres en reden er (ergens eind 1986) met 3 auto’s naar toe. Wij waren niet bekend in Glanerbrug en reden door tot de grens met Duitsland.
Bij rondvraag in de buurt kende niemand een leeg woonhuis vlak bij de grens dat te huur stond. Maar het tijdstip van de afspraak met de eigenaar naderde. Er was wel een grote parkeerplaats naast een oud hotel en het leek ons een goed idee daar eens te vragen. De voordeur was op slot maar de achterdeur niet en binnen bleek niemand te zijn. Er stond een biljart tafel en er hing kunst aan de muur. En verderop in het gebouw was een oude kroeg met Delfts Blauw en daarin een echte oude tap. Een tinteling ging door ons heen. Dit kon het echt niet zijn. Veel te groot, to good to be true en veel te duur. Plots ging de krakende achterdeur open en stapte er een stoere tukker op kaplaarzen binnen. “Haddn jullie belt?”
Hij gaf een hand en zei “Eshuus, en, uh, is t’ wat?”. Wij hadden door de verbazing over het enorme landhuis nog niet goed gekeken. Ik nam het woord en zei: er zijn wel wat kleine lekkages in het dak en doet de verwarming het wel? Daarop zij de heer Eshuis “dat komt in orde”. Daarna vroeg ik, denkend dat het onbetaalbaar was omdat er wel 20 man in kunnen wonen, hoeveel de huur was. Eshuis: “ik wil er volk in dus 1500 guldn is ‘t, liefs so in de hand en dan kom’k wel ‘s om ’t op te hoaln”. Daarop zeiden wij zeer vrolijk en snel “ok, dat is dan goed, wanneer kunnen wij er in?” Dat kon direct al. Yesss!!!!!
Studentenhuis Villa Delphia was geboren. Als enige studentenhuis kon je bij een voetbalwedstrijd “de wave” in de huiskamer doen. En er stonden 3 banken en 3 televisies. En een biljart. En er was nog een zaal over voor grote kerstdiners. En daarin kon je met 3 tegen 3 zelfs een potje zaalhockey spelen.
Omdat wij ineens het grootste en gaafste huis van “Enschede” waren hebben wij zelf maar snel de nickname “Huize Verweg” en officieel Villa Delphia gekozen. Veel vrienden (m/v) geloofden ons niet en kwamen het met eigen ogen zien. De rest was geschiedenis.